Alplere ilk adımımı attığımda hemen büyülendim. Zirveler karla kaplıyken, vadiler yemyeşil çimenlerde uzanıyordu. Bir yanda kristal berraklığında göller, diğer yanda küçük ahşap evler… Sanki bir kartpostala adım atmış gibi hissettim. Yürüyüş rotamı seçmek ilk başta zorlu görünse de attığım her adımla içimde bir huzur yayılıyordu. Şehrin koşturması, telefon bildirimleri, trafik… hepsi geride kalmıştı.

Yol boyunca küçük bir şelalenin yanında durup termosumdan kahve yudumlayarak o anda kendime sordum: 'Ne zamandır gerçekten sadece nefes almak için durmamıştım?' Doğa bana unuttuğum şeyleri hatırlattı. Bazen bir yolculuk sadece yeni yerler görmek değil, kendine doğru yürümektir de. Alpler bana tam da bunu verdi; dağların sessizliğinde kendi iç sesimi buldum.